حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اعضای اتحادیه انجمن اسلامی دانشجویان اروپا، دانشجویان عضو این اتحادیه را فرزندان عزیز ملت ایران و سرمایه‌های ارزشمند کشور برشمردند و «علم‌آموزی به معنای دقیق کلمه» و «گسترش فکر درست و تبیین مواضع حقیقی نظام جمهوری اسلامی» را از وظایف این دانشجویان دانستند.

ایشان در تبیین وظیفه‌ی اصلی دانشجویان، یعنی علم‌آموزی، نبود اقتدار علمی و معنوی را مشکل بزرگ دوران قبل از انقلاب و زمینه‌ساز وابستگی به بیگانگان دانستند و خاطرنشان کردند: پیروزی انقلاب اسلامی و روحیه‌ی غیر قابل توصیف حضرت امام خمینی(ره) در اتکاء به خدا و اعتنا به ملت، زمینه‌ساز باور ملی، بیرون آمدن از حصار روحی و حل مشکلات کشور شد.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در معرفی دومین مأموریت دانشجویان خارج از کشور، بر ضرورت گسترش فکر درست و تبیین مواضع حقیقی نظام جمهوری اسلامی در مواجهه با دشمنان تاکید کردند و افزودند: ایران اسلامی در رویارویی با استکبار و شبکه‌ی پیچیده و عظیم اقتصادی و تبلیغی وابسته با آن، موفقیت‌های چشمگیری داشته، که مقابله با تحریم‌ها و پیشرفت در موضوع هسته‌ای بخشی از این دستاوردها بوده است و این روند پیروزی ادامه خواهد داشت.

رهبر معظم انقلاب اسلامی با تأکید بر ضرورت مجاهدت، تقویت نقاط مثبت و توانایی‌های علمی در این مسیر، خاطرنشان کردند: دشمن با اعمال حجم وسیعی از اقدامات سیاسی و امنیتی و اقتصادی در همه ابعاد در مقابل جمهوری اسلامی ایران، مرتب در حال لغزش و شکست است.

پیش از بیانات رهبر انقلاب، حجت الاسلام اژه‌ای نماینده‌ی مقام معظم رهبری در اتحادیه‌ی انجمن اسلامی دانشجویان اروپا، با اشاره به چهل و ششمین نشست سراسری این اتحادیه، گزارشی از دستاوردها و موفقیت‌های اتحادیه در عرصه‌های علمی و پژوهشی بیان کرد.

سلام بر امام

سلام بر تو، که وارث نیکان و آبروبخش نیاکانی.

سلام بر تو، که نیازمندان را باب الحوائجی.

سلام بر نام معطر و زیبایت، که الهام بخش صبوری و شکیبایی و بردباری و حلم است.

سلام بر سجاده ای که از اشکهایت خیس می شد.

و بر زمینی که پیشانی و صورت بر آن می نهادی.

و بر آن دستها، که به درگاه خدا می گشودی.

سلام بر آن گوهرهای غلطانی که از آسمان چشمانت بر گونه نورانی ات می چکید.

سلام بر کند و زنجیری که از بوسه بر دست و پایت قداست یافت.

سلام بر مرقد نورافشانت، که آسمان تیره عراق را روشن و جانهای شیعیان مظلوم آن دیار را گلشن ساخته است.

سلام بر تو و بر پدران و فرزندانت، بر شیفتگان و پیروانت.

سلام بر تو، که مایه افتخار اسلامی و شیعه به وجود تو می بالد.

ایران، همراه عشق تو، پیکر فرزندان بسیاری از نسل تو را در آغوش کشیده است.

خراسان، راضی است که «رضا»ی تو را دارد.

شیراز، حمد می کند که «احمد» تو در آنجاست.

قم، «عاصمه » تشیع و فقاهت، «معصومه » تو را در بردارد.

و ... شهرها و روستاهای بسیار، نوادگان تو را چونان گنجی در سینه های خود به امانت نگه می دارند و هر کدام منبع برکتهای فراوانند.

حتی «حوزه علمیه »، درخت پرثمری است که در بوستان حرم دخترت روییده وشکوفه ای است که بر شاخه «حرم اهل بیت » شکفته است.

سلام بر تو و بر اراده و صبوری ات.

سلام بر تو، که حکومت ستم، از نستوهی تو به ستوه می آمد.

زندانبانان، اسیر صفا و عبودیت تو می شدند.

سلام بر تو و بر تن رنجورت که در ژرفای تاریک مطامیر، محبوس و معذب بود، و برجنازه مطهرت که بر «جسر بغداد» نهاده شد.

سلام بر تو ... امام مظلوم و مسموم، زجر دیده زندان جفا، رداپوش محنت در راه خدا، جرعه نوش جام بلا، به عشق مولا مبتلا.

سلام بر تو و بر حرم تو در کاظمین، که قبله اهل ولاست و کعبه عشق است و منزلگه شوق.

سلام بر تو، کاظم آل محمد(صلیالله علیه وآله)!

هفتم ماه صفر است و امروز می توان چیدن گل بوته لبخند خورشید آسمان شهر مدینه را به تماشا نشست. آن گاه که سروش امین جام دل را از معجون شگفت بشارتی عظیم آکنده می سازد. زمین ملتهب است و زمان در گردونه خویش مستانه می چرخد. وهم و سکوت بر گستره قلب ها سایه افکنده است و چشم ها در انتظار رؤیت خورشید امامت، افق ولایت را به نظاره نشسته است. باز هم شمیم پر شراره علوی و این بار خانه صادق آل علی (علیه السلام).

آری، این گونه بود که به سال 128 ه. کودکی به جهان لبخند می زند تا سجده کنندگان معتکف سر از سجده بر گیرند و تارهای عنکبوتی ریا را که بر پیشانیشان تنیده بودند بدرند و به تماشای زین المجتهدین بنشینند که از زمزمه های «لیغفر لَکَ الله ما تقدم من ذنبک و ما تأخر» حاملان عرش سر به زیر افکنند.

او می آید، سومین فرزند جعفر بن محمد تا همگان تفسیر «کانوا قلیلاً من اللیل ما یهجعون و بالاسحارِهم یستغفرون» را از بر کنند.

او می آید، هفتمین پیشوای شیعه و نهمین شمس منظومه عصمت تا در بُحرانی ترین شرایط تاریخ اسلام لوای زرین امامت را به دست گیرد و سبزپوشان اهل ولایت را از سیاهی دوران حکومت آل عباس به سلامت عبور دهد و شیعه را از اضمحلال و نابودی مصون دارد.

در آن روزگاری که انعکاس صداها در حنجره محبوس شده بود و فرزندان سیاه دل عباس، دارهای بر افراشته را محکم می کردند، خون های مطهری را که ریخته بودند نمی شستند تا درس عبرتی باشد برای آنانی که هنوز نفس در سینه دارند و زمزمه ای بر لب!

آن گاه که حاکمان روبَه صفت نگذاشتند که در روشنایی روز، ندای حقیقت و توحید را بر فراز منبر جدش رسول اللّه «صلی الله علیه و آله» باز گوید، در حصار میله های گستاخ زندان هارون الرشید، زیباترین اسرار بندگی و حق جویی را به یارانش ابلاغ کرد.

آن هنگام که قامت ایستاده سروِ صبر را با دستانی بسته در مخوف ترین قلعه تاریخ زندانی کردند و به گمان خویش نور نبوت را به حبس کشیدند، چنان از رسالت خویش و امامت این یگانه میراث خاندان وحی سخن می راند که طنین صدایش تا ابد در ذهن تاریخ باقی است.

سکوت شکننده اش که نشانی از مظلومیت و حقانیت بود به چشمان خیره آموخت که در علم و حلم و شجاعت هم چون اجداد طاهرینش است.

آری ما امت همیشه مظلوم عشقیم، امت اشک و ناله، روضه و حوزه، اسلام و تشیع و در یک کلام ما شیعه موسی بن جعفریم. همو که تاریخ درباره او صادقانه شهادت داده است که: هرگاه زنجیر بر دستانی سنگینی می کند، گویا که آسمان را به زنجیر کشیده اند.

پی نوشت ها:

1. سوره فتح (48) آیه 2.

2. سوره الذاریات (51) آیه 17 - 18.